Transfunkcjonizm
Trans - z łac. trans (poza, poprzez, po drugiej stronie) jeden z rodzajów odmiennych stanów świadomości. Stan umysłu charakteryzujący się zmienioną świadomością, co oznacza również zmienioną wrażliwość na bodźce. Trans może wywoływać stan obniżonej lub podwyższonej świadomości. Osoby pogrążone w transie mogą wykonywać określone czynności podświadomie, w sposób niekontrolowany przez świadomość.
Funkcja - (łac. function-, functio, „wykonanie”, od fungi, „wykonać, wypełnić, zwolnić”; być może spokr. z sanskr. bhuṅkte, „używa, cieszy się”; w mat. zapocz. prawd. Leibniz w 1692 r.) – w matematyce dla danych dwóch zbiorów „przyporządkowanie” każdemu elementowi pierwszego zbioru dokładnie jednego elementu drugiego zbioru.
Funkcjonalizm – jeden z głównych kierunków teoretycznych, powstały w latach 20tych XXw., polegający na założeniu, że każde, nawet najmniejsze zjawisko ma jakąś funkcję ważną dla całości.
Transfunkcjonizm
– kierunek w sztuce muzycznej zakładający brak logicznej przynależności (następstwa) tonalnej, modalnej, harmonicznej i rytmicznej w poszczególnych lub równorzędnych dźwiękach danego układu melorytmicznego. W Transfunkcjoniźmie głównym założeniem jest „im gorzej brzmi, tym brzmi lepiej”. Transfunkcjoniści w przeciwieństwie do aleatorystów (pomimo podobieństwa brzmieniowego) skupiali się nie na przypadku, ale na ściśle określonej wadze (lub jej braku) każdego dźwięku – żaden dźwięk (także jego wartość rytmiczna) nie jest na tyle ważny dla całości, by nie mógł być zastąpiony przez jakikolwiek inny, pod warunkiem zachowania braku logicznej przynależności. Dzieła transfunkcjonistyczne powstają poprzez wyczucie wzajemnych intencji i idealne zgranie kilku kompozytorów improwizujących (tworzących) w tym samym czasie. Dłuższy czas obcowania z utworami transfunkcjonistycznymi w wielu przypadkach prowadził słuchaczy, jak i samych muzyków do odmiennych stanów świadomości.
Jednym z przedstawicieli Transfunkcjonizmu w XX w. była grupa improwizowana Ekam Bar’d, która w większości swoich kompozycji stosowała ścisły brak zasad.
Opracował - mgr Jerzy Sowa jr
Funkcja - (łac. function-, functio, „wykonanie”, od fungi, „wykonać, wypełnić, zwolnić”; być może spokr. z sanskr. bhuṅkte, „używa, cieszy się”; w mat. zapocz. prawd. Leibniz w 1692 r.) – w matematyce dla danych dwóch zbiorów „przyporządkowanie” każdemu elementowi pierwszego zbioru dokładnie jednego elementu drugiego zbioru.
Funkcjonalizm – jeden z głównych kierunków teoretycznych, powstały w latach 20tych XXw., polegający na założeniu, że każde, nawet najmniejsze zjawisko ma jakąś funkcję ważną dla całości.
Transfunkcjonizm
– kierunek w sztuce muzycznej zakładający brak logicznej przynależności (następstwa) tonalnej, modalnej, harmonicznej i rytmicznej w poszczególnych lub równorzędnych dźwiękach danego układu melorytmicznego. W Transfunkcjoniźmie głównym założeniem jest „im gorzej brzmi, tym brzmi lepiej”. Transfunkcjoniści w przeciwieństwie do aleatorystów (pomimo podobieństwa brzmieniowego) skupiali się nie na przypadku, ale na ściśle określonej wadze (lub jej braku) każdego dźwięku – żaden dźwięk (także jego wartość rytmiczna) nie jest na tyle ważny dla całości, by nie mógł być zastąpiony przez jakikolwiek inny, pod warunkiem zachowania braku logicznej przynależności. Dzieła transfunkcjonistyczne powstają poprzez wyczucie wzajemnych intencji i idealne zgranie kilku kompozytorów improwizujących (tworzących) w tym samym czasie. Dłuższy czas obcowania z utworami transfunkcjonistycznymi w wielu przypadkach prowadził słuchaczy, jak i samych muzyków do odmiennych stanów świadomości.
Jednym z przedstawicieli Transfunkcjonizmu w XX w. była grupa improwizowana Ekam Bar’d, która w większości swoich kompozycji stosowała ścisły brak zasad.
Opracował - mgr Jerzy Sowa jr
